Maken innerlijke conflicten en verwachtingen en eisen van buitenaf het dat een hooggevoelig persoon een dysthyme stoornis ontwikkeld?

Deze blog al eerder elders geplaatst maar nog steeds actueel voor mij!

 

dinsdag 23 november 2010

Maken innerlijke conflicten en verwachtingen en eisen van buitenaf het dat een hooggevoelig persoon een dysthyme stoornis ontwikkeld?

Dysthymie, wat is dat eigenlijk?

Als ik als persoon niet te maken had met worstelingen over:

• het moeten voldoen aan eisen, 
• het moeten voldoen aan de standaard
• verwachtingen ten opzichte van jezelf, 
• verwachtingen van anderen
• perfectionisme van jezelf
• prestatiedrang van jezelf
• drang jezelf te bewijzen
• in alles graag bevestiging willen krijgen
• etc. etc

Had ik dan wel de diagnose dysthyme stoornis gekregen?


Ik heb mijn hele leven al moeite gehad met het kunnen volhouden
van werk en opleiding idd omdat ik al snel gespannen ben om van alles.
Ik ben echt iemand die vreselijk veel twijfelt aan mijzelf  in werk en
opleiding maar aan de andere kant nam ik zelf ook nooit genoegen
met mezelf hierin, dwang om me te bewijzen?

Voordeel daarvan was dan wel weer dat ik altijd goed was in spreekbeurten,
verhalen schrijven en een presentatie over een onderwerp doen en werkstukken
want die waren altijd héél uitgebreid.
Ik kan me dan echt in iets vreselijk vastbijten maar het vergt dan zoveel energie
dat er voor andere dingen geen tijd en energie meer overblijft en uiteindelijk put je
dat uit omdat je op alle gebieden in werk en opleiding constant hoort te presteren.

Als ik terugkijk naar mijn jeugd is de dysthymie denk ik begonnen op het moment
dat ik voor het eerst stage moest lopen in een verpleeghuis, ten minste, toen moest
ik écht wat van mezelf laten zien en toen openbaarde zich problemen waar ik geen vat op had.

Ik had ineens zo'n faalangst en blokkeerde in mijn functioneren op het werk.
Al mijn energie ging op aan de stage en mijn cijfers op school die voorheen goed waren
kelderden naar beneden.

Ik heb nooit werk langer dan 2 jaar vol kunnen houden.
Ja op vrijwilligers werk waarin ik zelf mijn grenzen en belastbaarheden aan kan geven en hierin gesteund en begrepen word en NIET op afgerekend!!!
In regulier werk ging ik echt door tot op het laatst
dat ik echt helemaal op en overspannen was en vervolgens een depressieve periode doormaakte.

Het enige werk wat ik wel langer had vol kunnen blijven houden was het werk een fabriek
dus heel productiematig werk.
Maar dat inspireert niet en daar werd ik van binnen zo doods van en het is toch zo jammer
dat je veel meer in je mars hebt?
Ik had toen ook zoiets van: dan moet ik een stuk verdieping in een hobby zoeken maar dat is
het hem nou juist want dat lukt me niet naast een 40 urige werkweek in ploegen dienst,
ik leefde om te werken en hoe lang houd een mens dat vol?

Inmiddels is mijn belastbaarheid voor werk vastgesteld op maximaal 10 uur in de week en
maximaal 2 uur werken per dag mocht ik met nieuw werk beginnen en dan zijn veel factoren die een rol spelen of ik het kan blijven volhouden voor een lange periode, te denken valt aan: werkdruk/tijdsdruk, wel/geen begeleiding en hoe en waarin, met hoeveel taken heb ik te maken, met hoeveel contacten heb ik te maken, waar en hoe hoog liggen mijn verantwoordelijkheden, etc. etc.

Sommige periodes kan ik meer aan, sommige periodes val ik weer terug op minder belastbaarheid
en dit maakt dat ik geen reguliere baan aankan en ik voor 80-100% in de WAO.
Daarnaast heb ik de afgelopen jaren 2 rug-hernia's gekregen wat het er ook niet makkelijker op maakt.


Het moeite hebben met sociale contacten hebben, heb ik ook, ik maak wel makkelijk even een babbeltje,
zolang het maar oppervlakkig blijft en het in die situatie niet te druk is van andere indrukken om me heen.
Maar bij een verjaardag zitten waar je "het leuk moet hebben" trek ik het niet al te lang en ben ik erg stil
omdat het me anders te druk word in mijn hoofd.

Ik ben ook best veel alleen en heb veel ruimte en tijd nodig voor mijzelf.
Nadat ik van mijn vrijwilligerswerk kom of van een verjaardag (te veel impuls- situaties noem ik het maar)
moet ik echt even tijd en ruimte voor mijzelf en heb ik dat niet dan kan ik daar niet tegen en slaat mijn stemming om.
Dus op die momenten moet ff niemand een beroep op mij doen of ik voor bepaalde verantwoordelijkheden op komen draven, dan is het vaak echt even helemaal op.

In mijn relatie merkte ik dat ik toen we samenwoonden, ik probeerde de ideale vriendin te zijn,
overal mee naartoe gaan, voor alles en iedereen klaar staan, verantwoordelijkheden nemen,
aan verwachtingen willen voldoen.
Ik trok het niet!
Nu hebben mijn vriend en ik al een paar jaar een lat-relatie en dat gaat prima want dan heb ik
alle ruimte en rust die ik kan nemen en indelen wanneer ik dat nodig heb.

Het is nu 7 jaar geleden dat mijn diagnose werd gesteld en ik kan nu sinds ongeveer 2 jaar zeggen
dat ik nu geaccepteerd heb wat ik heb en er een weg heb gevonden waarbij ik mij gelukkig voel.
Maar, het blijft altijd opletten.

Al met al ben ik nu toch een completer mens geworden, een echt gevoelsmens,
iemand die intens kan genieten van kleine dingen.

Hoe vervelend en moeilijk het ook is dé weg te vinden met dysthymie om te gaan,
als je eenmaal loslaat dat je niet aan bepaalde standaarden hoeft te voldoen maar je meer
op je gevoel af gaat, dan ben je echt jezelf.

Het moeilijke blijft dat veel anderen niet begrijpen wat je hebt en waarom je het hebt en
waarom je bepaalde keuzes maakt die voor anderen niet zo vanzelfsprekend zijn,
verwachtingspatronen van anderen kunnen het vinden van jezelf in het omgaan
met dysthymie enorm bemoeilijken!

Maar vergeet niet, 3% van de bevolking herkent zich wel in ons verhaal omdat ze onze
"bijzonderheden" ook in het dagelijkse leven ervaren in veel situaties!

Het doorlopen van therapieën en arbeids-rehabilitaietrajecten en heeft het doen ontwikkelen van een antenne.
En die antenne is dus dat ik vind dat ik op moet komen voor GGZ cliënten omdat er vaak zo slecht
naar hun werkelijke behoeften word geluisterd of  deze worden verkeerd begrepen of geïnterpreteerd.
Ook hebben GGZ cliënten vaak ten onrechte het idee dat ze afhankelijk zijn van en daardoor denken geen  regie te mogen hebben over hun eigen behandeling en niet weten welke keuzes ze kunnen maken.


Ja natuurlijk is het ook heel moeilijk om in de periode dat je hulp vraagt, je je ziek en in de war voelt, je leeg voelt, op te komen voor jezelf, je niet afhankelijk te voelen, informatie tot je te kunnen en te willen nemen, mee te kunnen denken en praten etc. etc.

Maar.....beter kan het altijd, door kennis te delen van alle betrokken partijen met respect, gelijkwaardigheid, uitgaan van mogelijkheden en kwaliteiten en het vermogen tot inleven en zelfreflectie als pijlers!

Beren op de weg

Als kleinere hond heb je soms pech, 

dan zie je soms in je eigen beleving, beren op de weg. 

Achter het huis, ziet mijn Jack een hond zo groot als een beer. 

Jack denkt "dit is lang niet pluis". 

Hij zet een keel op,gaat flink tekeer. 

Ach Jack,het is geen beer maar een bul mastiff

en geloof je vrouwtje nu maar;hij is best wel lief!

Anita Eggens, 29-5-12

Protestgedicht door ervaringsdeskundige GGZ Drenthe

Beste Gedeputeerden,

Hier staan wij dan, de gedupeerden.

Wij zijn hier niet om u te entertainen,

Maar willen even wat kostbare tijd van u lenen.

Cliënten, belangenbehartigers en medewerkers

van de geestelijke gezondheidszorg,

samen hand in hand en wij vragen u,

bekijk het alstublieft van onze kant.

Wij maken ons grote zorgen voor de dag van morgen.

Als de plannen doorgaan van dit huidige kabinet,

worden wij keihard aan de kant gezet.

Een véél hogere bijdrage voor mensen die psychisch zijn beperkt,

U kunt toch wel op uw vingers natellen dat dit niet werkt.

Het kabinet maakt met dit beleid,

In het moeten betalen van een eigen bijdrage, onderscheid.

Van alle Nederlanders zitten wij doorgaans iedere maand financieel het meeste krap,

Maar van dit kabinet krijgen we nog eens een hele harde trap.

Patiënten gaan dan zorg mijden, daar móeten we toch met zijn allen tegen strijden!

De gevolgen zijn niet te overzien,

en schadelijk voor de gehele maatschappij boven dien.

Juist meer mensen zullen voor zorg moeten aankloppen

en komen op een lange wachtlijst te staan

En ondertussen gaat je kwaliteit van leven naar de maan.

U ziet toch ook wel in, dit is niet te verkroppen!

Alles wat wij, cliënten en medewerkers GGZ hebben opgebouwd,

word door dit kabinet gewoon in de prullenbak gedauwd.

Deze maatregelen zijn discriminerend, stigmatiserend en leiden tot sociale uitsluiting,

wat ons betreft zijn de maatregelen daarom een regelrechte aanfluiting.

Laat ons niet de gedupeerden worden van de financiële crisis,

terwijl het kabinet het meer laten betalen door beter bedeelden, te vies is.

Wij medewerkers en cliënten willen goede geestelijke gezondheidszorg, terug op de kaart,

als dat er is, gaat dat met een sterkere maatschappij gepaard en onze mensen zijn dit meer dan waard!

Anita Eggens

Stagediven en de gevolgen daarvan ;-)

Lekker is dat, je ligt bij de tandarts met je giechel open en tandarts-apparatuur dr in, gaat de tandarts je vragen stellen en lopen grappen!


Nou ja, ik ben ook wel voor een geintje in hoor !



Mijn tandarts is nog altijd niet vergeten dat ik jaren geleden een ware hardrockertje was dat elk weekend me uitleefde in de plaatselijke discotheek op rockmuziek.



Dus ik lig daar, vraagt ie: "hoe staat het met het leven?"

En ik zeg: "Mwah 2 hernia's en volledig afgekeurd maar verder gaat alles goed".



Vraagt ie vervolgens wat de reden is van mijn volledige arbeidsongeschiktheid en ik zeg "om psychische redenen, de druk van de maatschappij kan ik niet altijd goed aan".



Even is het stil en hij verteld de tandartsassistente dat ik degene was die hem verteld had dat ik in de Boogie Bar (discotheek) altijd stagedive-te en headbangde op Pearl jam en Nirvana maar dat ik bij het stagediven niet altijd werd opgevongen.



En daar lig je dan, kon mijn lachen niet bedwingen en ik zei: "ja en dat is een keer mis gegaan, iemand wilde mij opvangen maar toen knalde ik met mijn kop tegen het hekje van het podium, sindsdien loop ik bij de GGZ!"

Nou....je kunt wel nagaan dat tandarts en assistente toen helemaal niet meer bijkwamen van het lachen!

:crazy::lol::lollol:

Verandering.

Verandering.

Nog niet zo lang geleden, kon ik jarenlang niet omgaan met teleurstellingen op het gebied van werk en opleiding.

Gedompeld in het gevoel van machteloosheid, voelde ik dat mij onrecht werd aangedaan in een ontstane situatie en zag maar één uitweg: vluchten en mezelf dompelen in een depressieve toestand.

Maar ik heb geleerd en geaccepteerd dat in welke situatie je ook komt, er altijd mensen zullen zijn die niet op dezelfde golflengte zitten als jou maar dat je er als persoon daarom er niet minder toe doet.

Want er toe doen, dat doe ik, heb ik ervaren.

Ik ben gegroeid als persoon, weet waar ik voor sta.

Ook heb ik geleerd en geaccepteerd dat volwaardig meedoen aan de maatschappij 

donders moeilijk kan zijn maar het niet af hangt van of je nu wel of geen betaalde baan hebt en een bepaalde status hebt opgebouwd.

Je steentje bijdragen door het doen van vrijwilligerswerk in de sector waar ik zelf ervaring in heb opgedaan in mijn leven, n.l. de geestelijke gezondheidszorg / psychiatrie is minstens zo belangrijk en zinvol, als je er zélf in staat bent dat in te zien, kan er een weg voor je openliggen.

Die weg ben ik ingeslagen en ik weet nu dat hier mijn hart ligt.

Als lid cliëntenraad heb ik enorm veel kennis maar ook vaardigheden opgedaan.

Ik zie het als een missie om daarmee door te blijven gaan, welke weg ik daarvoor ik ook in zou gaan slaan, het zou een weg zijn waar ik volledig achter zou moeten staan en waarin ik de kans krijg meer kennis te vergaren en mijn vaardigheden kan uitbouwen om datgene te kunnen blijven doen wat ik met heel mijn hart doe: belangen behartigen van mensen die gebruik maken van de geestelijke gezondheidszorg.

Knopen doorhakken is altijd moeilijk, als je alles wat binnen je machte ligt hebt gedaan, een ontstane situatie uit de knoop te krijgen, je niet is gelukt, dat doet pijn.

Zéker als je weet en hoort hoezeer jouw inzet en je bijdrage werd gewaardeerd.

Maar juist vanwege bovenstaande wetenschap, kan ik verder bouwen, is er geen sprake van wegvluchten en me willen indompelen in een depressieve stemming.

Het is voor mij een verandering die voor mij noodzakelijk was en er valt mij niks te verwijten.

Rust is door dit moeilijke besluit wedergekeerd in mijn hoofd en zie weer ruimte voor het verder verwezenlijken van mijn doel, missie en nieuwe kansen!

Mixed emotions,hulpeloosheid,delen,verwerken,relativeren en je kracht hervinden.

De afgelopen weken had ik best veel wat mij behoorlijk uit mijn doen bracht.

Eerst kreeg ik bericht van de WSW dat ik binnenkort geplaatst kon worden. Het bezorgde me kopzorgen omdat ik dacht dat ik verplicht was een functie via de WSW te aanvaarden.

Gelukkig blijkt dit niet zo te zijn, ik zit immers volledig in de WAO dus HOEF niet meer te werken.

Hele geruststelling!

Voor mij is werken binnen het WSW bedrijf zelf geen optie dus ik stelde detachering bij het GGZ voor.

Hierover spreek ik binnenkort verder met mijn contactpersoon van het GGZ. Maar ook hierover heb ik twijvels of het verstandig is te doen. Ik vraag me af of GGZ Drenthe wel klaar is om te investeren in mij als ervaringsdeskundige.

En als het al kán worden gerealiseerd, geeft het me niet te veel druk dat er dan toch weer te veel van mij verwacht word of ik te veel hierin van mijzelf ga verwachten?

Nu doe ik lekker vrijwilligerswerk waarin ik zeker mijn verantwoordelijkheden heb maar er is wel veel ruimte mijn grenzen aan te geven in mijn belastbaarheid met dank aan onze geweldige ondersteuner van de cliëntenraad, een man met een groot hart voor GGZ cliënten en veel inzet levert in het feit dat de stem van de cliënt gehoord moet worden!

Die ruimte en grenzen aangeven heb ik heel erg nodig met mijn dysthymie.

Verder was er de afgelopen tijd strijd tussen 2 mensen waarvan ik houd en waar ik als het ware tussenin sta.

Verdorie wat heb ik hier een last van gehad.

Maar ik heb er ook van geleerd dat eerlijkheid het langst duurt, veel energie vergt en soms niet makkelijk te verteren is voor een ieder, je wilt n.l. ook niemand kwetsen en je houd verdorie wel veel van elkaar!

En toch.....het is de enige manier om er uiteindelijk het gevoel te hebben dat je juist hebt gehandeld en jou niks te verwijten valt!

En daarnaast loop ik in mijn vrijwilligerswerk binnen de cliëntenraad tegen dingen aan, waar ik op het moment niet meer mee om kan gaan. Ik ga er verder niet over in detail maar ik kan je wel zeggen dat dit erg veel van mij vergt.

Ik heb dan ook even afstand van het werk genomen om met de ondersteuner van de cliëntenraad daarover te kunnen spreken en dan hoop ik dat alles weer zo gaat lopen dat ik het allemaal weer kan handelen.

Ik merk dat ik door bovengenoemde dingen echt weer uit mijn doen ben, mezelf een beetje kwijt ben.

Ik realiseer me dan dat dit de reden is dat ik geen reguliere baan aan kan; ik trek me dingen die niet lekker lopen gewoon erg aan dat ik er ziek van word!

Maar ik was ook bang het werk wat ik nu doe, kwijt te raken want ik doe het met hart en ziel!

Inmiddels wat dip-dagen gehad, tijd om na te denken en mijn gedachten met mensen te delen, zie ik alles weer wat helderder en heb weten te relativeren.

Ondanks dat ik geen regulier werk meer kan doen, heb ik genoeg in mijn mars om me met hart en ziel in te blijven zetten voor de belangen van mensen die gebruik maken van de geestelijke gezondheidszorg en dat hoeft niet per se binnen een cliëntenraad, er zijn meer wegen die naar Rome leiden!

Met deze gedachte ben ik weer gerust gesteld en heb de draad weer opgepakt, ben vanmorgen lekker gaan sporten en ben vanmiddag lekker met mijn hondje gaan genieten van het weer en het bos.

Morgen ga ik voor werk als redactrice Netcliënten Drenthe mijn eerste bezoek aan een zorgboerderij brengen om daar vervolgens verslag van te maken voor op de site en volgende week volgen er nog 3 bezoeken.

Dáár ga ik me nu lekker op richten, want daar kán ik immers met een goed gevoel mee verder!

Keuzes en blinde paniek (geschreven 15 sept)

Zat gisteren echt niet lekker in mijn vel, had ff het gevoel dat alles tegen zat.
Na vier jaar op de wachtlijst van de WSW te hebben gestaan, kreeg ik een brief afgelopen week voor uitnodiging gesprek met WSW bedrijf EMCO.
Stress alom want na een paar jaar vrijwilligerswerk bij het GGZ te doen, zit ik daar gewoon helemaal lekker in en heb me ontwikkeld in het werk en leuke taken erbij gekregen zoals redactrice bij de Cliëntenatlas van de site Netcliënten. Verder kan ik straks een opleiding en een tijdelijk betaalde klus gaan doen n.l. samen met een verpleegkundige in het kader van herstel cliënten helpen met een gezondere leefwijze aan te leren.

Bang om hier allemaal een streep door te moeten zetten ging ik afgelopen maandag op gesprek met een dame van de EMCO. Ik liet haar eerst haar verhaal doen, kijken of deze mevrouw wel oog had voor mij als persoon. Al snel vroeg ze wat ik op het moment deed in mijn dagelijkse leven.
Ik zei dat ik bezig was aan de weg te timmeren als ervaringsdeskundige GGZ en vertelde haar over alles wat ik daarin gedaan heb, nu doe en nog ga doen.
In tegenstelling tot de dame van de EMCO die ik een jaar geleden sprak, voelde ik bij haar wél waardering en respect want toen werd mij verteld dat ik mijn ambities opzij moest zetten voor een werkplek binnen de WSW en had totaal geen oren naar wat ik voor vaardigheden en kennis bezat.
In mijn dossier heeft de ARBO destijds een belastbaarheid voor mij bepaald van 2 uur werken per dag, 10 uur in de week met daarbij een duidelijke omschrijving van hoe de werkplek er uit zou moeten zien qua verantwoordelijkheden, begeleiding, aantal collega's waarmee ik te maken zou hebben etc. etc.
Aan de hand daarvan zou er een plek voor mij worden gezocht of beter gezegd, ik zelf moeten zoeken. Beide hadden we het idee dat ik het beste gedetecheerd zou kunnen worden bij de GGZ waar ik nu werk.
Tevens vroeg ze of ik mijn vrijwilligerswerk wilde blijven doen waarop ik uiteraard "ja"antwoordde.
We spraken af dat ik met mijn contactpersoon bij het GGZ zou gaan kijken hoe ik het GGZ het beste kan benaderen om hun te vragen welke ruimte ze hebben mij wel of niet via de WSW te kunnen plaatsen.

Opgelucht ging ik naar huis en bedacht me dat ik wel even duidelijke info moest hebben over de rechten en plichten van een bedrijf wat een WSW'er in dienst neemt dus ik de dame van de EMCO mailen en vragen om info.
Toen ik deze info las zakte mij de moed meteen weer in de schoenen. De WSW krijgt wel subsidie om een werkplek voor mij te realiseren maar dat is niet genoeg dus zou het GGZ, mocht ik daarnaartoe gedetacheerd worden, ook een bedrag betalen aan de WSW. Voor 10 uur in de week zou dat voor mij maandelijks neerkomen op een bedrag van 450 euro per maand!
Welke werknemer wil nu 450 euro betalen voor iemand met een arbeidsbeperking en tevens psychische beperking die maar 10 uur in de week kan en mag werken en extra begeleiding op het werk nodig heeft?????
En daarbij komt nog, i.v.m. mijn beperkte belastbaarheid zou het voor mij niet te doen zijn naast die 10 uur nog mijn taken als vrijwilliger bij het GGZ te kunnen blijven doen. En de opleiding en tijdelijk betaalde klus bij het GGZ? Zou ik dat hier allemaal voor moeten opzeggen, voor iets waarvan ik nog totaal niet weet waar ik aan toe ben?
Alleen van de gedachte al raakte ik in paniek!

Ik heb mijn ondersteuner van het GGZ dus maar even gemaild over alles en hoe ik me over alles voelde en vervolgens ook de contactpersoon van de EMCO maar ik stond ondertussen emotioneel op ontploffen!
Maar ik moest ook nog even kopieën maken van mijn bankafschriften van mijn spaarrekeing waar 1,25 op staat anders krijg ik mijn betaalde 189 euro aan gemeentelijke belastingen niet terug. Rabox stuk en inkt printer op
Ff koppie dr bij houden nog en gewoon nieuwe halen. Zo gezegd zo gedaan. "Even uitprinten en opsturen die handel". Mooi niet dus, papier kwam er weer blanco uit.
Ondertussen kreeg ik ook nog antwoord van klankbordgroep "Dwang en Drang"van het GGZ op mijn vraag of morgen de bijeenkomst wel door ging want ik had de stukken nog niet.
Nee hoor het ging niet door maar ik was weer niet op de hoogte gesteld.

Toen explodeerde ik emotioneel, kreeg een huilbui.
Gevoelens van onmacht en hulpeloosheid overheersten. Negatieve gedachten zoals "zie je wel weer het mag me niet mee zitten", "zie je wel ik woord weer niet gewaardeerd" etc. etc.
Hoe sterk ik mij soms ook voel, door te veel dingen achterelkaar die even tegen kunnen zitten en zorgen die ik ergens over heb, komen al die stomme gedachten omhoog waarvan ik hoopte ooit met ze te hebben afgerekend middels cognitieve zelftherapie.
Vervolgens overladen door schuldgevoelens want ik zal die middag nog naar een verjaardag en weer moest ik een ander teleurstellen.
Mijn paniek werd groter en ik besefte; dit is waarom ik dus gen regulier werk aankan en dit is typerend voor wat er bij mijn dysthymie hoort dus : nu moet ik even niets meer moeten en willen maar gewoon even een potje janken en de rust in mezelf terug vinden.

Eenmaal weer wat tot mezelf gekomen las ik de nieuwe mail van mijn contactpersoon EMCO.
Ze legde uit dat ik niet verplicht ben plaatsing WSW aan te gaan in mijn situatie en dat ze de indruk had dat ik nu juist goed op mijn plek zat met mijn taken voor nu en voor de toekomst in mijn vrijwilligerswerk GGZ en dat ik me niet druk moest maken maar moest kiezen wat voor mij het beste is en dat ik dan gewoon op een later tijdstip, wanneer ik wel beschikbaar ben voor plaatsing, daar alsnog gebruik van kan maken.

Wat een opluchting!
In mijn hoofd had ik dus al mijn scenario klaar; ik moet WSW plaats accepteren en raak mijn werk bij het GGZ als vrijwilliger kwijt. Accepteer ik WSW plek niet, word ik WAO uitgegooid met alle gevolgen van dien!

De werkelijkheid blijkt gelukkig anders in elkaar te steken!
Maar waarom ben ik toch kennelijk zo kwetsbaar dat ik van het meest negatieve scenario uit ga en mezelf daardoor totaal in paniek breng?